اوکلند (نیوزلند)؛ اسفنجی‌ترین شهر جهان
اوکلند (نیوزلند) توسط شرکت مشاور مهندسی Arup به عنوان "اسفنجی‌ترین" شهر جهان رتبه‌بندی شده است.
به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی شهرداری مشهد، اصطلاح شهر اسفنجی برای اولین بار در سال 2013 توسط پروفسور "کونگجیان یو" از دانشگاه پکن برای توصیف شهرهایی که با طبیعت کار می کنند تا آب باران را جذب کنند (به‌جای استفاده از بتن و کانال‌های سیمانی برای دفع آب) ابداع شد.
پارامترهای نفوذپذیری خاک محلی و میزان فضای سبز در هفت کلانشهر بزرگ جهان شامل لندن، نیویورک، سنگاپور، اوکلند، بمبئی، نایروبی و شانگهای مورد بررسی قرار گرفت. این مطالعه تقریباً 150 کیلومتر مربع از مرکز اصلی شهری هر شهر را با استفاده از ابزار تجزیه و تحلیل زمین (Terrain) برای تعیین اینکه کدام شهرها بیشترین جذب را داشتند، پوشش داد که براین اساس بزرگترین کلانشهر نیوزلند در صدر قرار گرفت، در حالی که لندن به عنوان کم اسفنجی‌ترین شهر رتبه‌بندی شد.
"مارک فلچر"، مدیر دپارتمان آب شرکت آروپ، می‌گوید: با توجه به چالش‌های سازگاری با آب‌وهوا، شهرها نمی‌توانند در تضاد با طبیعت، جنگل‌های بتنی باشند.
هر شهر دارایی‌های طبیعی منحصر به‌فردی دارد، علفزارها، جنگل‌ها، پارک‌ها، دریاچه‌ها و برکه‌ها و اینها باید به همان روشی که ما با دیگر منابع حیاتی رفتار می‌کنیم، اندازه‌گیری، ارزش‌گذاری و استفاده شوند. نظرسنجی ما به‌عنوان یک کارت امتیازی در نظر گرفته نشده است، بلکه نشان می‌دهد که شهرها چگونه می‌توانند از ابزارهای دیجیتال برای ایجاد درک بسیار بهتر از دارایی‌های طبیعی خود استفاده کنند.
برای ایجاد محاسبات در گزارش خود، شرکت Arup از یک ابزار دیجیتال پیشرفته استفاده کرد که از یادگیری ماشین و تکنیک‌های هوش مصنوعی برای تعیین کمیت دقیق زیرساختهای سبز و آبی مانند برکه‌ها، دریاچه‌ها، چمن‌ها و درختان در مقابل میزان زیرساختهای خاکستری مانند ساختمان ها و سطوح سخت استفاده می‌کرد.
تحلیل جدید هیئت بین دولتی تغییر اقلیم سازمان ملل (IPCC) پیش‌بینی می کند که خطرات مربوط به آب با هر درجه گرم شدن زمین افزایش می‌یابد، به طوری که در حال حاضر حدود 700 میلیون نفر در مناطقی زندگی می‌کنند که حداکثر بارندگی روزانه افزایش یافته است.
ویل کاوندیش، رهبر خدمات دیجیتال جهانی آروپ می‌گوید: برای شکوفایی، شهرها باید به سرعت یاد بگیرند که چگونه راه‌حل‌های مبتنی بر طبیعت را به کار گیرند که مزایای بسیار گسترده‌تری نسبت به زیرساختهای مهندسی سنتی «خاکستری» به ارمغان می‌آورد و به کاهش کربن کمک می‌کند.
